ΧΕΛΩΝΑ

Για την χελώνα μας χρειαζόμαστε λίγη πλαστελίνη.

Κάνουμε μία μεγάλη μπάλα την οποία στη συνέχεια την πιέζουμε για να φτιάξουμε το καβούκι της και με μία οδοντογλυφίδα κάνουμε μερικές γραμμές.
Για τα πόδια φτιάχνουμε πάλι τέσσερα μικρά μπαλάκια τα οποία τα κολλάμε πιέζοντας τα πάνω στο καβούκι και σχηματίζουμε με οδοντογλυφίδα δάχτυλα.
Φτιάχνουμε αλλό ένα μπαλάκι για κεφάλι βάζουμε μάτια ,μύτη, χαράζουμε το στόμα.
Τέλος τοποθετούμε μιά μικρή ουρά

Η χελωνίτσα είναι έτοιμη.

Μπορούμε όμως να φτιάξουμε μία χελώνα με λίγο αφρώδες υλικό ( ή χαρτόνι ) και για καβούκι να χρησιμοποιήσουμε ένα καρυδότσουφλο.



Εκτυπώστε το πατρόν για την χέλωνα και πάνω κολλήστε το καρυδότσουφλο .

Αν θέλετε στο πίσω μέρος μπορείτε να κολλήσετε ένα μαγνήτη και να έχετε το δικό σας μαγνητάκι για το ψυγείο σας.


Ο λαγός και η χελώνα ( Μύθος του Αισώπου )

Δείτε την ιστορία στο video που ακολουθεί:


Η χελώνα κέρδισε όχι γιατί ήταν πιο γρήγορη αλλά γιατί παρένεινε πιστή στο σκόπο της και δεν έδειξε αλαζονεία όπως ο λάγος.
Με επιμονή και υπομονή κερδίζουμε πάντα.

Η Χελώνα που ήθελε να πετάξει (Μύθος του Αισώπου)

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
- Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι καρφωµένη πάνω στη γη. Αχ, να 'µουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα! Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσµο από ψηλά.
Μια µέρα δυο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρα - χελώνα; τη ρώτησαν.
- Αν θέλω; απάντησε η χελώνα.
Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια.
-Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να πετάξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;
- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η µια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή µου θα πιάσουµε µε τα ράµφη µας τις δυο άκρες και θα σε πάρουµε µαζί µας.
- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε!
Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες µε τα ράµφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όµως, µέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για µια στιγµή πίστεψε ότι θα µπορούσε να πετάξει και µόνη της! Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια της και, φυσικά, µε το µεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε.
Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα.